Нэгэн хүү алс хол газрыг зорин эрдэм сурахаар явж л дээ. Хөгшин настай ээж нь шүтэх гуулин бурхан авчрахыг захиж. Хүү эрдмийг өвөрлөсөн ч, эхийнхээ захиасыг умартсанаа гэрийнхээ ойролцоо ирээд санажээ. Сандарсандаа, уулын чулууг хадганд боогоод гэртээ орж дээ. Ээж нь миний захисан бурхан гээд, авдран дээрээ залан өглөө бүр сүү, цайныхаа дээжийг өргөнө. Хүү нь, нээж харвал чулуу болчихно шүү гэсэн тул хадагтай нь л шүтдэг байж. Насан эцэслэхийн өмнө сүүлийн үгээ хүүдээ шивгэнэсэн нь, хүүгийнхээ авчирсан бурханг хараад нүд аних хүсэл байж.
Хүү халгасаар, хадагтай зүйлийг нээхэд алтан шаргал бурхан наранд гялбам гэрэл ойлгож байсан гэдэг.
Эхийн сэтгэл ээ гэж.
Эх сурвалж - http://bafli.blog.banjig.net/
Энэ хэдийгээр үлгэр ч гэсэн ийм боломж бий шүү. Хүмүүний сэтгэл оюун хов хоосноос юмыг бүрэлдүүлэх чадвартай гэж барин тавин батлаад байгаа. Бүүр тэгж байгаа ганц нэг хүн байна. /Одоохондоо сэтгэлийн хүчээр алган дээрээ шороо бүрэлдүүлж чадаж байгаа гэсэн / Тиймээс хоосноос бүрэлдүүлж болж байгаам чинь хоолтойг хувиргах юу байхав
